Moneyball (2011) reż. Bennett Miller

Kilka miesięcy temu Barbara Hollender przeprowadzając relację z festiwalu filmowego w Cannes, zamieściła na stronach Rzeczpospolitej krótki filmik/komentarz pod tytułem Najlepsi krytycy filmowi rozkładają ręce. Opowiadała w nim o najnowszym filmie Terrence’a Malika – Drzewo Życia. Film można już obejrzeć w zaciszu domowym i w taki właśnie sposób postanowiłem spędzić ostatni wieczór. Gwiazdorska obsada - Sean Penn i Brad Pitt, a do tego intrygujące pytanie, które zostało postawione we wspomnianej już relacji dziennikarki Rzepy – Kicz czy arcydzieło? Wytrzymałem niecałe 30 minut. Nie zdarzyło mi się chyba nigdy, nawet oglądając naprawdę słabe filmy, nie obejrzeć ich do końca. Tym razem nie dałem rady. Kicz, kicz i jeszcze raz kicz. Nie mam na razie zamiaru pisać więcej o tym obrazie, a to dlatego, że postanowiłem podjąć próbę obejrzenia go w całość (jeszcze nie wiem kiedy, jeszcze nie wiem czy, ale postaram się) i dopiero wtedy  będę mógł napisać o nim cokolwiek w miarę uczciwego.

Sponsoring (2011) reż. Małgorzata Szumowska

Mam do zrobienia parę ciekawszych rzeczy niż pisanie o „Sponsoringu” Szumowskiej, ale czuję się moralnie zobowiązany do wyprodukowania tego tekstu. Nie ze względu na „Sponsoring”, ale ze względu na Sir Francisa.

Przeczytałem z rana tekst Macieja Pawlickiego[1] o filmie i zirytowany postanowiłem udać się do kina. Z założenia przyjmuję, że ci z „Uważam Rze”, czy w ogóle konserwatyści nie rozumieją seksu – nie „czują” tematu (niech dowodem będzie obfita tzw. literatura prawicowa – ze „Zgredem” Ziemkiewicza na czele). Niestety artykuł Pawlickiego okazał się prawdziwy, a ja wyszedłem z kina zmaltretowany. Nie zgodziłbym się z nim tylko w jednym miejscu. Żadna ze scen erotycznych czy też „erotycznych” w filmie nie zdała mi się obrzydliwa. Być może Pawlicki powinien (jeśli jeszcze tego nie uczynił) obejrzeć głośny „Rok przestępny”[2]. Wtedy może dogadalibyśmy się co do rozumienia pojęcia obrzydliwości.

Antoni Libera, Madame

Jeśli ktoś uważa, że czyta za mało książek, temu radzę jak najszybciej sięgnąć po debiut literacki Antoniego Libery Madame. Powieść opublikowana po raz pierwszy w 1998 roku przez wydawnictwo Znak do dziś doczekała się trzech wydań.

Czy ktoś w czasach szkolnych nie podkochiwał się w nauczycielu/nauczycielce? I dlaczego w większości byli to filolodzy? Kto nie słyszał piosenki Kazika Staszewskiego Spalam się?  

Słowo wstępne

„Czytanie to najważniejsza rzecz, jaka mi się w życiu przydarzyła.” – powiedział Mario Vargas Llosa odbierając literacką Nagrodę Nobla. Zdaje się, że mimo oczywistych wątpliwości, jakie budzić może taka deklaracja bezwzględnie wierzymy w szczerość słów pisarza i, co ważniejsze, podzielamy jego odczucia. Naturalną konsekwencją takowych staje się niniejszy blog.

Konsumpcja tekstu sama w sobie nie jest warta czasu jaki jej poświęcamy, ale potraktowanie czytania tak brutalnymi słowy nie oddaje zupełnie jego istoty. Obcowanie z książką to przeżycie duchowe, rytuał o charakterze religijnym. Tylko w tym rozumieniu ma ono sens. Tylko wtedy gdy książka pozwala na poznanie i zrozumienie tego co wokół, a przede wszystkim siebie daje satysfakcję, która przekracza ramy hedonistycznej przyjemności. Takimi właśnie książkami chcielibyśmy się z Wami dzielić.

Nie jesteśmy profesjonalistami, nie jesteśmy nadzwyczaj kompetentni, ba, nawet nie jesteśmy oczytani - zresztą z każdą kolejną książką to odczucie jest silniejsze. W związku z tym nie zamierzamy przyjmować na siebie zobowiązań formalnych – planujemy by miejsce to stało się przestrzenią dla swobodnej i szczerej refleksji na temat naszych doświadczeń kulturalnych. Jakkolwiek książka zajmować będzie pośród nich miejsce najważniejsze to niekompetencja z pewnością poprowadzi nas też w inne rejony kultury.