Saga "Zmierzch": Przed świtem. Część 2 (2012), reż. Bill Condon

Koniec! Nareszcie!

Nareszcie? No cóż, chyba mamy problem. Seria katastrofalnych książek o romansie śmiertelniczki Belli Swan z wampirem Edwardem Cullenem już zalega śmietniki. Od kilku dni możemy się raczyć ostatnim filmem z cyklu „Zmierzch”. Za chwilę to będzie przeszłość. Ulga wydaje się naturalną reakcją. Wszak filmy są nie mniej żenujące niż ich literacki pierwowzór. A jednak finał seansu kinowego pozostawia w sercu ciężar melancholii.

Powtórzmy to raz jeszcze. Każda z książek Stephanie Meyer to absolutna katastrofa, materiał do utylizacji. Filmy, które na podstawie serii powstały bronią się tym, czym bronić się może sztuka filmowa. Dostajemy produkt okraszony pięknymi twarzami aktorów, bogaty krajobrazowo, efektowny wizualnie. Nie ma jednak mowy o tym, aby którykolwiek reprezentant cyklu odstawał od kategorii „gniot”. I mimo wszystko jużem porażony nostalgią.

Zawsze trudno się rozstawać z ukochanymi przyjaciółmi. Sama myśl o tym, że ciężkie spojrzenia Edwarda i Belli będziemy mogli oglądać tylko w TVN-ie dręczeni reklamami po 15 minut jest przytłaczająca. Ale to nie jest odpowiedź na pytanie o źródła wspomnianej melancholii. Jestem przekonany, że ma ona raczej związek z obawami o to, co niesie przyszłość. Finałowa scena piątego filmu sagi przypomina nam (i jednocześnie streszcza w pełni) historię miłości istot, które dzieli wszystko - od społecznego samopoczucia poczynając na różnicy gatunkowej kończąc. Jest też niejako historią marzeń prostej, zakompleksionej dziewczyny o idealnym życiu, które właśnie się spełniły. Cóż to za marzenia? Młody, przystojny mężczyzna. Do tego czuły, szczery i wierny. Potrafiący wyrażać uczucia, zaakceptować Bellę z jej wszystkimi wadami. Dalej mamy szczęśliwe stadełko, uśmiechniętych teściów, romantyczne uniesienia, których owocem jest dziecko. Sielanka. I tak żyjmy długo i szczęśliwie. Łzy wzruszenia kapią na klawiaturę. Czy samo marzenie nie jest już przesadą? Ależ nie. Finał jest lepszy jeszcze niż moglibyśmy się spodziewać. Bella z Edwardem nie będą bowiem żyć długo i szczęśliwie. Oni będą żyć szczęśliwie po wsze czasy. Nie pamiętacie, że wampiry są nieśmiertelne?

Niech będą więc błogosławione marzenia Belli Swan! Kto może zarzucić im cokolwiek? Nawet konserwatyści zapluci bluzgami o upadku moralnym Zachodu nie powinni narzekać. Takoż i my nie szczędźmy sobie westchnień. Tym bardziej, że jutro będzie na pewno gorzej.

Czytając „Pięćdziesiąt twarzy Greya” pierwszy raz podrapałem się po czubku głowy kiedy okazało się, że jeden z bohaterów (chyba Grey właśnie) słucha namiętnie Debussy’ego. O święty Barnabo! Od kiedy to Debussy stał się ulubionym muzykiem duchowo nieskomplikowanych acz oszałamiająco przystojnych młodzieńców? Przypomnieć bowiem należy, że o istnieniu kompozytora dowiedzieliśmy się pierwszy raz od Edwarda Cullena. Niepokój zagnał mnie do Internetu gdzie odszukałem informację, że Greyowska trylogia to pornofantazja na temat naszej ukochanej sagi „Zmierzch”. Ależ oczywiście! Wszystko stało się jasne. Niech piekło pochłonie Manuelę Gretkowską i jej „newsweekowe” analizy. Przecież to przez nią trzymam w ręku tę książkę.

Jeszcze nie drżycie? Od momentu kiedy padło słowo pornofantazja powinniście. Oto już niebawem zamiast Edwarda odmawiającego Belli seksu przedmałżeńskiego (!!!) w kinach będziemy raczyć się Justinem Bieberem (jest jednym z kandydatów do roli Christiana Greya), który szpicrutą będzie molestował łechtaczkę… Hanny Montany? Panie, bij mnie teraz po sutkach, proszę! Tak, jestem gotowa pokornie wyssać Twą spermę!

Och. Przepraszam, że ja tak wprost, ale nie żartuję. Ba! Piszę to tylko na podstawie lektury pierwszej części trylogii, a przecież nie poznałem jeszcze (i nie poznam raczej) „Ciemniejszej strony Greya”!

 Tak więc żegnamy się z Edwardem i Bellą. Parą absolutnie fenomenalną, choć ich żywot jako fenomenu był zdecydowanie niegodny czasu właściwego wampirom. Ze względu na czasową „incydentalność” niektórzy zechcą kwestionować znaczenie „Zmierzchu”, ale przy tempie w jakim dzisiaj żyjemy, w jakim konsumujemy kulturę czy czas 5-10 lat wampirzej ekstazy to naprawdę czas krótki? Bella i Edward przypomnieli nam po raz kolejny żywotność romantycznych mitów – oczywiście w wydaniu trywialnym – i tylko delikatnie sobie z nimi poigrali wprowadzając pewne zamieszanie w klasycznym rozumieniu ról płciowych w takich rozgrywkach. Niestety, romantyczna miłość, która wraz z demokracją winna zupełnie zdechnąć nadal ma się nie najgorzej. W przypadku Belli i Edwarda nie ma co prawda mowy o znaczącej różnicy klasowej, transgresja dokonuje się na przestrzeni gatunkowej, ale już „Pięćdziesiąt twarzy Greya” ujmuje rzecz mniej metaforycznie. I zresztą ta tendencja utrzymuje się na każdej płaszczyźnie. Stephanie Meyer opowiedziała nam bajkę (straszliwie głupią bajkę) – z konwencji tej wynika, że wiele spraw zostawia się niedopowiedzianych, zakrytych mgłą. Chciałbym wierzyć, że to winno nas satysfakcjonować, ale fakty przeczą mej naiwności. Niechby romantyzm Belli i Edwarda przyprawiał nas o mdłości najstraszniejsze to i tak się nie porzygamy, bo wiemy, że to marnie zrealizowana, ale jednak konwencja. Nawet jeśli wymachując darmowym plakatem zwiniętym w rulonik krzyczymy: „Wepchnij jej język do gardła!” to przecież tylko dlatego, że jesteśmy mało dowcipnymi zboczeńcami marzycielami. Ale tak naprawdę treść tego marzenia chcemy zostawić dla siebie samych. Jeśli relacja Belli i Edwarda jest w jakikolwiek sposób czarująca to realizacja naszych postulatów na ekranie ów czar zabije ostatecznie. Chyba, że wpadniemy w inną konwencję – komediową; ale przecież nie lubimy tak prostackich komedii. Oj. A jednak ktoś o tym języku myślał na poważnie. Tak więc Edward i Bella zostaną rozebrani, de facto odebrani nam wszystkim. Zanim więc obraz przesłoni nam wodospad płynów ustrojowych spójrzmy na tę parę uroczych idiotów po raz ostatni. Zanim świat na powrót będzie romantyczny troszkę nam lat przybędzie.